First ascents, of routes als eerste beklimmen is niet altijd een simpel heroïsch verhaal. Deze geweldige beklimming eindigde met een serieuze demper. Een uitwisseling met een zeer boze jager, een serieuze buzzkill dus.
In dit verslag bericht mijn vriend en toekomstige berggids collega, Fabian Bendlin, over het gezamelijke avontuur.
Wil jij je eigen first ascent wagen? laat je door berggids op deze challenge begeleiden.
Dag 1
31 juli 2018, 09.00 uur … Scharnitz – Tirol … twee zeer gemotiveerde klimmers stappen met een onheilspellende grijns op hun gezicht uit hun klimbussen. Dit is het begin van een 4-daags succesverhaal met ups en downs. Na een snelle inpakbeurt gaat rijden we richting de Kristenalm en iets verder tot het einde van de weg bij de Hubertushütte.
Onderweg is de enorme Solstein-noordwand al te zien. Daar zou het naar boven moeten gaan. Nadat de flessen bij een bronnetje bij de verlaten hut gevuld zijn, lopen we door het bos naar het puinveld, waar we eerst de wand onderzoeken, foto's maken en wild speculeren over mogelijke routes zonder bolts in de klassieke route "NE-Pfeiler" uit 1945 te plaatsen. Het motto: we klimmen gewoon altijd zwaarder dan UIAA 6, dan zitten we niet in de pionierstocht.
Na een korte wandeling naar de wand, de tweede briefing en beoordeling van de mogelijke instappen. Maar eigenlijk is het heel duidelijk. Het MOET door de lange, prominente spleet op de gladde plaat gaan! Klimschoenen, gordel, schoenen aan, materiaal bevestigen, touw vastbinden, partnercheck en gaan ermee! Jef klimt zelfverzekerd en snel het eerste stuk, bolt na bolt verdwijnt in de rots. Na een uur klinkt er een luid "STAAAAND!" (relais) en ga ik ook op pad. Bij de eerste stand is er een spoedcursus bolting van 2 minuten en dan overhandigt Jef me de boor.
De volgende lengte zou de gemakkelijkste van de hele tour moeten blijken te zijn en is daarom perfect om mee te beginnen. En zo moeilijk is het niet, na niet al te lange tijd kan ik "STAAAAND!" roepen. De tweede batterij is nog niet leeg, dus begint Jef aan de derde lengte en de nu ineens echt steile wand. De tocht groeit meter voor meter en na een paar kleinere overhangen, waarvoor een beetje biceps nodig is, staan we op een richel bij de derde zekering, en vol energie klim ik naar de vierde lengte. Bij de tweede haak word ik eraan herinnerd dat vandaag iets anders dan mijn kracht de beperkende factor is: de accu van de boormachine, die is leeg.
Dat is het voor vandaag. Wat een dag, drie en een halve touwlengtes, geweldige opbrengst. Terug in het dal rijden we naar een adellijke verblijfplaats een zwemvijver. Deze is precies wat we nu nodig hebben bij deze stevige hitte! In de noordwand op 1700m met T-shirt, hebben we het in het dal veeeel te heet!... de eerste routenaam doet zich deze zomer al voor: "Summer in the City" - met dank aan Joe Cocker voor dit geweldige nummer!
Dag 2
Goed uitgerust gaan we terug naar de Hubertushütte, stappen naar de wand en pakken onze massa's uitrusting uit. Ofschoon de 3 touwlengtes de dag ervoor snel geboord waren (of dat was ons gevoel ten mindste), voelt het alsof het vrij lang duurt om bij de 3e relais te komen. Hoe dan ook, daar gaan we, ik klim naar de bovenste haak en verder en blijf zoeken naar de beste rots in een rechte lijn. Na ongeveer 20 meter hang ik onder een dak ... nu is het aan de orde. Geholpen door een haak een en een paar friends vecht ik me met veel moeite en zweet door de overhangende noordwand om daarna, volledig uitgeput maar opgelucht, een stand te boren. "A Achterle" zegt Jef alleen bij het ontmantelen van constructie uit friends en terwijl hij zich naar mij toe werkt.
Als we ons aan de standplaats herschikken, begint het net te druppelen... en kort daarna te regenen. Maar daar hebben we voorlopig nauwelijks last van, aangezien de standplaats droog blijft door de stijle overhang erboven en we onszelf nu trakteren op ons tussendoortje om te relaxen. Het is gewoon lekker ontspannend met muziek ("Sad Robot" - een mogelijke routenaam?) en trailmix.
Na anderhalf uur is het weer redelijk droog en begint Jef aan het volgende steile stuk rots. Als hij daarmee door is en begint te zekeren (en ik begin te klimmen), is de rots weer helemaal droog ... de zomer is echt heet dit jaar. De lengte is weer moeilijk. En na 10 meter klimmen van het sneed ik ook mijn hand aan de scherpe rots... nou ja,het wordt toch al laat, dus we abseilen snel naar beneden. Op de weg naar beneden voegen we nog een paar haken aan de tour toe. Vandaag maar twee lengtes, maar moeilijk en oké, het regende.
Ondertussen bespraken we enigszins beschadigd en met vermoeide botten hoe we 's avonds verder doen. Om de beslissing gemakkelijk te maken, verandert het weerbericht plotseling en beslist voor ons: slechts een paar uur zon en meer dan 80% kans op onweer de volgende dag, en overmorgen het mooiste weer.
Op de vrije dag hebben we ons goed geamuseerd. Uitslapen, barbecue, zwemmen en relaxen en dat alles bij mooi weer in de vallei, terwijl de bergen in de verte in duisternis gehuld waren. Er is veel tijd om te filosoferen, over klimethiek, voedingsethiek en ook relaties, de naam van een boek valt: "Loyaliteit is ook geen oplossing". Is dat een goede routenaam?
Dag 3
De volgende dag blijkt hoe goed de beslissing om te pauzeren was. Aan de ene kant waren de touwen die we in de eerste lengte hadden laten hangen nog een beetje nat - het had dus heel hard en veel geregend. Aan de andere kant zaten we weer vol energie, we waren sneller naar de vijfde en tot nu toe hoogste standplaats dan twee dagen eerder naar de derde. Daarnaast konden we nu nette quataties schatten, want alle pitches gingen rood punt! Maar staand op de vijfde standplaats over het huidige probleem... hebben we keuze te over: goede rots links of goede rots rechts? Ik besluit linksaf te gaan en ga ervoor. Na de helft van de touwlengte zit er voor het eerst een kleine scheur in de muur, een korte, met puin bedekte band. Maar daarna komt des te meer stevige, compacte rots.
Na nog een touwlengte en een blik op de klok beseffen we: "Die route kunnen we vandaag afmaken". Maar de wand net boven ons zag er steil uit en niet bepaald bezaaid met grepen, nee, behoorlijk zwaar zelfs. Dus wat is de snelste manier om dit te doen? Ik klim met de boor en maar slechts één haak zigzagt helemaal een gemakkelijker maar niet zo mooi altenatief omhoog. Als het terrein vlakker wordt en de touwwrijving bijna ondraaglijk wordt, zoek ik een mooie laatste standplaats en laat ik mijn enige bolt zinken. Jef klimt de direttisima langs het 2. touw naar mij toe markeert meteen snel de juiste haakposities met zijn vinger en wat chalk . Als hij bij mij is, bevestigt hij de vermoedelijke moeilijkheden door zijn zware ademhaling. Cool! We zijn aan de top!
Na even van het moment genoten te hebben, abseilen we de laatste lengte terug naar beneden. Ik zet de bolts op de plaatsen die Jef aanvinkte. Maar nu ontbreekt er iets ... precies, de roodpuntbeklimming. En aangezien we er allebei erg enthousiast over zijn, klimmen we allebei de lengte op kop redpoint ... Onze spieren zijn nu wel degelijk moe!
Maar nu wordt het laat. We abseilen helemaal naar beneden, voegen een of twee bolts toe totdat we helemaal gelukkig en in feeststemming bij de ingang aankomen in de mooiste zonsondergang. Inpakken, naar de auto en naar de vallei voor het avondeten.
Maar net als we vertrekken, staan een paar jagers op het pad en houden ons tegen. Dat kan niets goeds betekenen. De bergen horen tenslotte alleen bij hen... Even later staat er iemand bij het autoraam: "Wat doe jij daar?! Bla bla... geen vergunning van de Federal Forestry Office... bla bla... je gooide er stenen naar beneden... jullie hebben hier niet het recht haken te slagen...!" Fuck! Heeft hij gelijk? Mogen we dat niet doen? …Toch wel, in het alpiene terrein mag je doen wat je wil. Maar dat wisten we toen nog niet. Wat een demper. Alle plezier verwend. En daar hebben we onze routenaam al: dat was het verhaal van de eerste beklimming van de "BUZZKILL"!
Wil jij je eigen first ascent wagen: laat je door berggids op deze challenge begeleiden:
